انواع کیت جراحی ایمپلنت

انواع قطعات کیت های جراحی ایمپلنت:

کیت جراحی ایمپلنت به طور معمول از چهار دسته قطعات اصلی تشکیل می شود.

دسته اول: دریل های کیت جراحی

این دریل ها عموما در طول ها و قطرهای متنوع در ست جراحی وجود دارند. فرم طراحی این دریل ها متناسب با فرم و دیزاین فیکسچرهای همان سیستم است.

سرعت چرخش دریل ها در زمان دریلینگ استخوان چقدر است؟

سرعت دور این دریل ها به طور معمول بین 300 تا 1200 دور در دقیقه است که لازم است بر اساس دستور العمل کمپانی این مقدار بر روی موتور جراحی ایمپلنت تنظیم شود. البته سرعت دریلینگ معمولا با توجه به تشخیص جراح در ارتباط با شرایط استخوانی بیمار تعیین می شود.

استاپر ثابت و متحرک در کیت های جراحی ایمپلنت به چه معنی است؟

دریل های کیت جراحی ایمپلنت یا دارای استاپر ثابت بر روی هر دریل است و یا دارای نشان های چاپ شده جهت نمایش عمق حفره استخوانی در زمان دریلینگ.
دریل های استاپر ثابت معمولا به ازای هر قطر و هر ارتفاع یک دریل مخصوص در کیت جراحی دارد که به خاطر داشتن بخش انتهایی دریل باعث میشود دریل بیشتر از عمق مشخص وارد استخوان نشود و ازین جهت اطمینان و راحتی بیشتری در زمان جراحی به دندانپزشک ارائه میکند.
در دریل های دارای نشان خطی، عمق دریلینگ به صورت چشمی توسط دندانپزشک در زمان جراحی تشخیص داده می شود که البته در بعضی سیستم ها استاپرهای متحرک نیز وجود دارد که به دریل های بدون استاپر متصل شده و متناسب با ارتفاع آن استاپر، مورد استفاده قرار میگیرد.

عمر دریل های کیت جراحی ایمپلنت چقدر است؟

عمر دریل ها به طور معمولا بین 80 تا 200 بار استفاده است که بستگی به متریال مورد استفاده و کیفیت ساخت متفاوت است. پیشنهاد کمپانی ها عموما بین 80 تا 100 بار استفاده برای هر دریل است.

آیا در زمان دریلینگ همواره ایریگیشن(آبرسانی) به استخوان لازم است؟

جهت جلوگیری از داغ شدن و سوختگی استخوان در زمان دریلینگ آن، با استفاده از پاشش آب یا سرم توسط موتور جراحی ایمپلنت بر روی دریل انجام می شود. برخی از کمپانی ها دارای پروتکل دریلینگ با دور کم (بین 20 تا 50 دور در دقیقه)بدون ایریگشن جهت برداشت استخوان اتوگرفت می باشند.

تفاوت اینترنال ایریگیشن و اکسترنال ایریگیشن در چیست؟

اکسترنال ایریگیشن رایج ترین نوع آبرسانی است که در آن، سرم از طریق شلنگ و پلمپ موتور جراحی از بیرون بر روی دریل پاشیده می شوند. زمانی که دریل در داخل استخوان قرار دارد این پاشش خارجی ممکن است به طور کامل سطح دریل را پوشش ندهد. بعضی از کمپانی های سازنده ایمپلنت در داخل دریل کیت جراحی خود مجاری خاصی تعبیه کردند که این امکان را میدهند که سرم از داخل دریل عبور کرده و از داخل آبرسانی و خنک سازی آن را انجام دهد.

چه نوع دریل های دیگری به غیر از دریل های اصلی در کیت های جراحی ایمپلنت وجود دارد؟

دریل های دیگری در کیت های جراحی وجود دارد که گاها کمک زیادی به فرآیند جراحی میکنند این دریل ها عبارتند است:

1. دریل لیندرمن: جهت برداشت مناسب استخوان و همچنین اصلاح مسیر دریلینگ اولیه
2. دریل تیشو پانچ: جهت برداشت بافت لثه برای جراحی های فلپ لس
3. دریل ترفاین: جهت برداشت یکجای استخوان به صورت بلاک استخوانی
4. دریل(فرز) رند: جهت صاف کردن سطح استخوان در ریج های ناهمتراز
5. دریل تپینگ: جهت ایجاد شیار رزوه در استخوان در سیستم های غیر سلف تپ
    

دسته دوم: آچارهای مخصوص یا درایور 
معمولا دو نوع درایور در داخل ست های جراحی وجود دارد. درایورهای جاگذاری فیکسچر و درایورهای باز و بسته کردن قطعات پروتزی.  به صورت معمول هر دو نوع درایور دارای ارتفاع بلند و کوتاه است. همچنین معمولا درایورها دارای دو نوع اتصال به آنگل و یا اتصال به رچت می باشد.
 

دسته سوم: رچت

رچت ابزاری در ست جراحی ایمپلنت است که برای استفاده از درایورهای مخصوص آن مورد استفاده قرار میگیرد. با اتصال درایورهای فیکسچر و درایورهای پروتز به رچت میتوان تورک بیشتر و در جهت مناسب تری برای باز و بسته شدن قطعات اعمال کرد. نکته اصلی رچت آن است که مانند آچار بکس از یک طرف اعمال تورک کرده و در جهت خلاف خلاص حرکت میکند که بعد از هر حرکت نیاز به خارج کردن رچت و جایگذاری مجدد نباشد.
معمولا رچت ها در دو نوع ساده یا تورک رنچ موجود است. در رچت های ساده محلی برای نمایش میزان تورک وارده وجود ندارد. اما در رچت های تورک رنچ میزان تورک اعمالی توسط دسته کناری آن مشخص می شود. بعضی از رچت های تورک رنچ دارای درجه ی قابل تنظیمی است که میتوان با تعیین تورک مشخص، زمانی که به آن بیش از حد مشخص شده تورک وارد شود، رچت آن را رد کرده و اجازه اعمال تورک بیشتر را نمیدهد.
 

دسته چهارم: قطعات کمکی و راهنما
سایر قطعاتی که در کیت جراحی ایمپلنت وجود دارد معمولا برای راهنمای جراحی مورد استفاده قرار میگیرد. این قطعات شامل:

1. پین های توازی که معمولا با نام Parallel Pin شناخته می شود برای بررسی جهت قرار گیری فیکسچر در درون استخوان قبل از جایگذاری فیکسچر استفاده می شود. نوع دیگری از این پین های توازی که معمولا با نام Path Finder شناخته می شود برای زمانی کاربرد دارد که فیکسچر داخل استخوان جایگذاری شده و حالا پزشک میخواد جهت آن و توازی آن با سایر دندان ها یا سایر ایمپلنت ها را بسنجد.
2. پین یا گیج عمق سنج: این قطعات یا به صورت پین های مدرج برای قرار گیری در حفره دریل شده در کیت وجود دارد و یا به صورت یه گیج مدرج که از یک طرف وارد حفره استخوانی می شود. وظیفه این قطعه حصول اطمینان از عمق حفره قبل از جایگذاری ایمپلنت است.
3. دریل اکستنشن: این قطعه زمانی استفاده می شود که دریل مورد استفاده در آنگل ایمپلنت دارای ارتفاع کمی بوده و به دندان های کناری برخورد میکند. دریل اکستنشن باعث افزایش طول دریل شده که به خصوص در دندان های قدامی که ارتفاع دندان بیشتر است استفاده زیادی داشته و بدون آن ها فرآیند دریلینگ ممکن است به صورت کامل انجام نشود.
4. گوده تیتانیومی: در بعضی کیت های جراحی، گوده کوچیکی از جنس تیتانیوم وجود دارد که علاوه بر امکان مخلوط کردن و آماده سازی بایومتریال(پودر استخوان و ممبرین) در زمان جراحی ایمپلنت، برای موارد خاصی که نیاز است فیکسچر بعد از بیرون آمدن از ویال مخصوص و قبل از جایگذاری در جایی گذاشته شود مورد استفاده قرار میگیرد. چرا که بدنه خارجی فیکسچر از ویال خارج شده نباید با هیچ گونه فلزی به جز تیتانیوم در ارتباط قرار گیرد.

هر کیت جراحی هر سیستم ایمپلنتی بنا به دلایل متعدد ممکن است بعضی از این قطعات و امکانات را داشته باشد. به عنوان یک جراح دندانپزشک باید بررسی شود که کدام یک از این امکانات برای درمانگر مهمتر و کدام یک از اهمیت کمتری برخوردار است .